jueves, 10 de mayo de 2012

Empresa Martínez Otero (I).

PROJECT MANAGEMENT, FABRICACIÓN E INSTALACIÓN DE MOBILIARIO E INTERIORISMO



No marco da investigación a realizar para a asignatura Novas Tecnoloxías e Desenvolvemento Rural do Máster en Desenvolvemento Rexional e Integración Económica da USC que estou a cursar, propóñome a análise da empresa Martínez Otero.

A través do estudo da mesma, preténdese indagar sobre o impacto que presenta no concello de A Estrada, así como a súa dimensión económica no contexto rexional, nacional e internacional. Martínez Otero é fundada no 1942 por María Martínez Otero, como un taller de ebanistería de calidade, adicada á venda de pezas coidadosamente elaboradas en toda España.

Xa nos anos sesenta, Martínez Otero preséntase como unha fábrica de mobles que traballa para diversos clientes en proxectos Contract (1), desde mobiliario para colexios, ata despachos ou bibliotecas institucionais.

Con 70 anos de historia, preséntase na actualidade como un grupo de empresas especializada na execución de grandes proxectos Contract e a fabricación de mobiliario de deseño contemporáneo, desenvolvendo a súa actividade económica nos cinco continentes.

Cunha gran capacidade de produción, os seus servizos van dende a execución do proxecto integral, á fabricación ou instalación de mobiliario e equipamento, ofrecendo unha gama de servizos en tódalas fases dos grandes proxectos de interiorismo, o que lle confire un nivel de fidelidade de clientes superior á media.

O seu capital é 100% español, independente e familiar. O domicilio social, establecido na vila, favorece a creación de postos de traballo para os cidadáns,  impulsando o crecemento –nivel de vida- e desenvolvemento –calidade de vida- económico de A Estrada e os estradenses.

Cronoloxía da Empresa.

1942: María Martínez Otero funda un taller de ebanistería de alta callidade.


1960: Martínez Otero é xa unha fábrica que vende mobles en toda España.

1970: Martínez Otero realiza instalacións e proxectos de interiorismo para tendas, colexios e institucións en España.

1980: Lanzamento da primeira colección de mobles de deseño contemporáneo Martínez Otero.

1990: Realización de grandes proxectos de interiorismo para tendas a nivel internacional.

2004: Creación da Fundación María Martínez Otero.

2005: Creación da nova marca Mo, coa colaboración de deseñadores internacionais.

2006: Ampliación dos servizos de Contract e aumento dos proxectos internacionais para grandes marcas en colaboración cos máis prestixiosos arquitectos e interioristas.

2006: Ampliación da capacidade industrial, incorporación de tecnoloxía de vangarda e reforma das instalacións.

2007: Expansión Internacional das marcas Mo e Martínez Otero con vendas en diversos países de Europa e EE.UU.

2007: A mesa Twist, de Mo, Premio Internacional de Deseño IDE-FX , e Premio Elle Decoration Internacional.

2007: Expansión da división de tendas de Martínez Otero Contract con novos proxectos para Zara e Adolfo Domínguez.

2007: Expansión da división de hoteis con novos proxectos para Silken internacional, Barceló Hoteis, Hilton e Sheraton Hotels and Resorts.

2008: Expansión da división de tendas/retail con proxectos realizados para Loewe, Tous, Hackett, Jaime Mascaró, Bóboli... en diversos países do mundo.

2009: Creación de Martínez Otero Emirates con servizos de Contract nos países Árabes.

2010: Expansión da división internacional de hoteis e creación do servizo chave en man para tendas, con implantación en Francia, Reino Unido e Alemaña.

2011: A expansión internacional consolídase con novos proxectos en máis 183 cidades nos cinco continentes. 

2012: Posicionamento de Martínez Otero en Contract de alto valor engadido para grandes marcas e grandes cadeas de hoteis en todo o mundo.

Velaquí o enlace á páxina web de Martínez Otero, donde poderedes atopar información de todo tipo:


Tras esta increíble evolución co paso do tempo, na cal se observa a enorme dimensión de Martínez Otero ¿Cres que unha parte do desenvolvemento económico de A Estrada ven marcada pola mesma?

Como unha das máis representativas en canto ao sector da madeira no Concello de A Esstrada, pola súa situación de Capital do Moble de Galicia, ¿Que opinión che merece esta empresa? ¿Coñeces a alguén que traballe en Martínez Otero?



(1) Contract é a canle onde se integra unha cadea de valor de produtos e servizos, con enxeñería específica, ao obxecto de dar unha resposta glogal e especializada na arquitectura, interiorismo e equipamento (decoración) hostaleiro e outros espazos de uso colectivo.
O resultado é unha boa xestión desta cadea de valor, a cal  achegará unha maior rentabilidade ao investimento do promotor/operador, e incrementará o valor do establecemento.










miércoles, 9 de mayo de 2012

Entrevista a Xaquín L. Muíños, "O Señor das Moscas".





Estradense de pies a cabeza, ribereño del Ulla, gran pescador, ilustre montador de moscas de pescar, reconocido escritor de pesca y, sobre todo, gran amigo personal de este humilde cronista, Xaquín L. Muiños, “El Señor de las Moscas”  nos concede una entrevista en la cual comenta su lado más personal, vivencias acaecidas a lo largo de su vida y, fundamentalmente, su gran pasión: la pesca en su estimado Ulla…
Conocido internacionalmente por sus moscas artificiales, pequeñas en tamaño, pero enormes en cuanto obras de arte. Colabora en numerosas revistas como la asturiana “Orbayu y Naturaleza”, o la nacional Trofeo Pesca. Ha participado como cronista en el periódico gallego Trueiro, así como reportero e invitado en programas de pesca de radio y televisión,  y grabado para el conocido “Hai que mollarse”  de la TVG.
Creador de esos pequeños señuelos capaces de engañar a truchas, reos y salmones a través de la combinación, desde hace ya más de 25 años, de plumas de “bichería”, hilos y materiales sintéticos, ha participado en numerosas exhibiciones de montaje a nivel nacional e internacional.
Sin más, a ver que nos cuenta….


P: Sentado delante de un ilustre estradense y mejor pescador, reconocido en el panorama nacional e internacional, ¿Qué es para Xaquín L. Muíños la pesca?

R: Libertad, superación, estar con uno mismo, encontrarse, un montón de sensaciones y vivencias no sólo en acción de pesca sino también en todo lo que la rodea. Nunca hobby o deporte, que va... Al menos a mi manera de entenderla y reconociendo que con el paso de los años se ha convertido en el día a día, en una forma de vida, en algo cotidiano. Veo complicado vivir exclusivamente de esto, no mueve masas, esto no es fútbol... Pero tengo la suerte de poder compaginar mi trabajo con el montaje de moscas y el teclado cuando escribo de pesca.

P: Empezaste a pescar de niño, ¿Cómo fueron los inicios?
R: De muy niño, con siete u ocho años como acompañante de mi abuelo en el río Ulla. Después con mi padre y con mi hermano pequeño en todo tipo de ríos y regatos “ballesteando” a cucharilla. Ya con diez y once años por libre, al lado de casa, en el río Ulla, y absolutamente con todo lo que se pudiera utilizar como cebo tanto natural como artificial. A los doce años descubrí la mosca y decidí que esa sería, sin abandonar las demás artes, mi modalidad reina.

P: ¿Qué personas van siempre ligadas a tu gran pasión?
R: En el río, a día de hoy y por encima de todo, mi hermano Antonio. Aunque a ambos nos gusta pescar solos.
En lo demás, la gente que me lee cuando escribo de pesca y me anima a continuar escribiendo.

P: Tengo entendido que eres también un gran cazador de arcea por tierras estradenses...
R: Pues si. Cazo casi en exclusiva la becada. Es una pieza salvaje y tremendamente complicada, en su caza prima el lance antes que la percha y eso la convierte en mi favorita. A esto debo añadir que me apasionan los perros de muestra, que son los utilizados para esta modalidad. Podría salir al bosque cien veces sin escopeta. Sin perro, a becadas, ninguna. Me quedaría en casa. Creo que nadie que sienta una mínima inclinación hacia la belleza se quedaría indiferente ante un pointer de muestra a una becada, lo que viene después es ya secundario, y en parte, carente de estética.

P: Eres conocido en el mundo de la pesca como “El Señor de las Moscas”, ¿De dónde viene este apodo?
R: Pues del otro lado del Eo, de Asturias. Por el río Narcea comenzaron a llamarme así cuando empeccé a ser reconocido como montador de moscas. Iba allí a pescar salmón varias veces todos los años desde muy joven. Pronto llegaron pedidos de particulares y de establecimientos de pesca sobre todo de la cuenca del río Narcea. También utilizaba este nombre como Nik hace ya bastantes años en las tertulias de la web de la revista  Trofeo Pesca.

P: ¿A qué años comenzaste como montador de moscas?
R: Con doce años empecé a atar mis primeras moscas de trucha. Eran caras y perdía muchas, de modo que no me quedó otra. Con catorce ya vendía más de lo que podía hacer a pescadores de la zona. Recuerdo que conseguir anzuelos con anilla y unos mazos de gallo de León era toda una odisea. También utilizaba pluma de los gallos del país que había en casa, muy parecido a la variedad indio encendido de los más utilizados leoneses. No había internet y en aquel tiempo nadie hacía moscas. El asunto era complicado y yo un niño. Más tarde, ya con diecisiete años empecé con las de salmón. Otra odisea.

P: Conocidas en muchos lugares del mundo, ¿Por dónde tienen pescado?

R: Pues a día de hoy recibo pedidos de todos los ríos asturianos y cántabros, además de los de Galicia. Pas, Cares, Sella, Narcea, Esva y Eo entre otros. También me llaman pescadores no ribereños de zonas salmoneras. Leoneses, madrileños, vascos, catalanes, y hasta andaluces, que son asiduos de estos ríos salmoneros que te comento. Para fuera he montado principalmente para Irlanda, Islandia y Alaska.

P: El hombre que escribe bien, escribe, no como los demás, sino como el mismo, decía Montesquieu. Uno de los motivos por los que también eres conocido tanto en el mundo de la pesca como fuera de él, es por tu dominio ante el papel. Según tengo entendido escribes relatos y colaboras con revistas deportivas haciendo reportajes y crónicas sobre la pesca, ¿En cuáles has participado?
R: En muchas páginas web del sector, en periódicos de pesca como el gallego Trueiro, en la revista asturiana Orbayu y Naturaleza, y en la nacional Trofeo Pesca.
Ya que lo mencionas, otra cita de Montesquieu reza que la palabra es mitad de quien la pronuncia, mitad de quien la escucha. Cuando escribes debes de pensar también que la mitad es de quien lo lee.

El colaborar en medios y cabeceras tan diferentes te va abriendo puertas y sobre todo te enseña mucho, pues créeme que no es lo mismo escribir en un blog o en una web, que en un periódico o una revista. Cada uno tiene un registro diferente.

P: Según tengo entendido, vives a orillas del río Ulla ¿Qué representa este río para ti?
R: En la pesca todo. En la vida mucho, es el río que me vio nacer.

P: ¿Ha cambiado mucho la pesca que ha conocido de niño con la de hoy en día?
R: Totalmente. Me haces preguntas que completarían un libro y tenemos poco tiempo pero resumiendo, creo que la gestión no es la adecuada y la contaminación va a más.

P: ¿Cuáles son las principales zonas de pesca del rey del río en el Ulla?
R: En este momento únicamente los tres cotos de que dispone el río: Couso, Sinde y Ximonde. Todo lo demás está vedado para salmón.

P: El río Ulla es uno de los referentes en Galicia y España en cuanto a la pesca del salmón. Después de años difíciles, ¿Cuál es la situación hoy en día? ¿Podría haberse desarrollado algún tipo de gestión más eficiente?

R: Pues sí, hace años la situación era complicada. No había salmones, si acaso capturas anecdóticas que hacían imposible lo que hoy llamamos un aprovechamiento sostenible. La temporada hábil de salmón comenzaba el 19 de marzo y la de trucha el 1º de mayo. Fue entonces cuando comenzó a forjarse el plan de recuperación del río Ulla. Lo recuerdo muy bien, recuerdo el día en que el señor García de Leaniz, biólogo encargado del plan de recuperación, propuso vedar todo el río para salmón. Yo estaba en esa reunión al igual que muchos pescadores del río Ulla. La mayoría estaba en desacuerdo por miedo a lo que luego ocurrió, por miedo a que nunca más nos concedieran tramos libres para pescar salmón.
Recuerdo que luego de varios tira y afloja, García de Leaniz dijo textualmente: “Señores, ¿Quieren salmones? Pues déjennos trabajar, y esto incluye vedar el río por el momento”
Y hasta hoy…

Yo no digo que el potencial salmonero del río a día de hoy sea para tirar cohetes, pero si creo, que con un cupo de capturas establecido de 60 o 70 salmones por temporada podríamos permitirnos perfectamente pescar un tramo libre. La única diferencia sería que en vez de repartirse los tres cotos el cupo de salmones establecido, lo harían éstos, más el tramo libre. De este modo todos tendríamos derecho a pescar y no sólo los afortunados en el sorteo de cotos para el cual la demanda es tremendamente superior al número de plazas. Por otro lado, ejerceríamos el derecho que el recargo obligatorio de salmón que pagamos en las licencias confiere al pescador y que no disfrutamos si no conseguimos permisos, lo cual me parece un robo más. Además el pescador de fuera que deseara venir a pescar salmón aquí no dependería de cotos y de sorteos y dormiría, comería y se dejaría sus dineros en los establecimientos de la zona. Tal y como están las cosas estos dineros se quedan en Asturias y Cantabria que es donde sí hay zonas libres, apuesta turística, cotos debidamente adecuados y cultura salmonera.
Por cierto, Cantabria con cupos salmoneros por río, incluso ampliables en años de bonanza en los que se prevén cumplidos a poco tiempo del inicio de la campaña. A estas zonas es a donde vamos a pescar y a dejarnos el dinero los ribereños del Ulla y otros aficionados gallegos a los que nos gusta pescar y no depender de sorteos casi imposibles.

P: Siendo tan importante y conocido inclusive fuera de nuestras fronteras ¿Piensas que tienes el reconocimiento suficiente en el ayuntamiento de A Estrada?
R: Recuerda que nadie es profeta en su tierra…

P: Siendo una marca de identidad cultural para nuestro ayuntamiento, ¿Por qué crees que no ostenta la importancia que merece a través de iniciativas tanto políticas como sociales desde un enfoque colectivista?
R: Por pura comodidad, pienso. Tal y como están las cosas no se puede, no podemos vender lo que no tenemos. Creo que lo que expongo en cuanto a aprovechamiento y gestión del río no resulta tan descabellado, puesto que sigo defendiendo, al menos de momento, el cupo de peces por temporada con los tres cotos adecuados debidamente y un par de tramos libres. Entonces sí podríamos ofrecer y publicitar esa marca de identidad que es el salmón atlántico en el río Ulla.

P: De sobra es conocido el potencial de A Estrada: Capital del Mueble de Galicia, situación geoestratégica… En el ámbito turístico la oferta pesquera y la Fiesta del Salmón, A Rapa das Bestas de Sabucedo, turismo rural.... ¿crees que sería posible implementar el marketing territorial en el pueblo como medio para mejorar el nivel y calidad de vida de los ciudadanos, y a la vez atraer visitantes, e inclusive inversiones exteriores?
R: Por supuesto que si. Pero vuelvo a la respuesta anterior y reitero que en base a una buena gestión de recursos inexistente en este momento. No se puede vender lo que no se tiene.

P: Sin robarte más tiempo y para terminar, ¿Qué le dirías a todos aquellos que consideran la pesca aburrida?
R: Que si, que si... que es aburrida (risas).

jueves, 3 de mayo de 2012

A Estrada na vangarda do turismo rural.




Nos últimos anos o sector do turismo experimenta notables cambios, sendo un dos máis importantes a diversificación da oferta turística froito das variacións nos gustos da demanda. Segundo os datos oficiais proporcionados polo INE, a Galicia chegan ao redor de 5 millóns de turistas estranxeiros e 11 millóns de turistas nacionais ao ano.

Neste panorama xorde entre outros, o turismo rural, o cal acada un importante desenvolvemento na nosa comunidade. Os resultados mostran unha favorable evolución do mesmo, experimentando fundamentalmente dende os anos noventa do século pasado un importante ritmo de crecemento da oferta e a demanda e presentando actualmente unha importante cota do mercado nacional.

A través de iniciativas como o programa Leader da UE incentívase o establecemento  e remodelación de casas adicadas ao turismo rural. Galicia posúe ao redor de 600, producíndose nembargantes un estancamento nos últimos catro anos.

Observando o mapa de concentración de casas rurais, A Estrada preséntase como o territorio de maior apoxeo das mesmas, situando á vila nunha situación privilexiada para o desenvolvemento deste tipo de turismo.

Un dos complexos máis importantes do noso pobo é o Pazo de Oca. Declarado monumento histórico-artístico, trátase dunha propiedade privada, a cal merece a pena visitar. O conxunto está formado por tres grandes elementos: Unha igrexa-capela, un palacio, e xardíns. O edificio foi construído durante os séculos XVII e XVIII e converteuse, co tempo, no máis renombrado dos pazos galegos.

O Pazo de Oca é un conxunto dunha gran monumentalidade tanto arquitectónica, como botánica e ornamental. É un fiel reflexo da sociedade da época no que está construído, ao mostrar claramente os distintos compartimentos nos que estaban divididas as clases sociais.

Hoxe en día forma unha praza pública onde sobresae o edificio barroco xunto coa Torre da Homenaxe, restos do antigo castelo que anteriormente se erixiu no lugar. Ao fondo pode observarse a capela e un paso elevado e privado para os propietarios. O conxunto finaliza coa casa onde vivían os antigos serventes da propiedade.

A igrexa do conxunto, adicada a San Antonio de Padua caracterízase por estar construída en planta de cruz latina, nun edificio palacego elegante, totalmente barroco e de medidas perfectas. Tanto a fachada como os seus interiores mostran os escudos de todos aqueles que nalgún momento foron propietarios.

O pazo conta con enormes e magníficos xardíns,  con estanques, sebes, balaustradas, veredas e pontes, ademais dunha gran variedade de flora. O amplo estanque atópase dividido por un pasadizo de pedra albergando unha barca que navega polas súas augas. Polos xardíns poderemos atoparnos todo tipo de árbores, camelias e tilos. Para moitos, o elemento máis significativo é a combinación perfecta de flora e auga.

Sen embargo e ante este magnífico pazo, outras moitas son as casas adicadas ao turismo, as cales supoñen unha magnífica oportunidade para o desenvolvemento do pobo. A continuación deixo un enlace dunha páxina onde se poden ver as mesmas, coas posibilidades que presentan.



Ante este panorama, ¿non sería aconsellable a creación de acordos entre as mesmas para mellorar a oferta e ofrecer ao público mellores condicións? Mediante a cooperación poderían aparecer sinerxias, as cales  posibilitarían a búsqueda dunha maior eficiencia no sector.

martes, 1 de mayo de 2012

¿Que é o Marketing Territorial?




Este concepto relativamente recente e novedoso, toca disciplinas diferentes como a economía, a socioloxía e a xeografía.

Podemos definir o marketing territorial como un plan encamiñado a deseñar accións para a promoción económica dun territorio, tendo gran relevancia como parte importante da elaboración dunha estratexia de desenvolvemento local e sostible nun concello ou comarca.

Nesta estratexia de desenvolvemento local, xunto ao desenvolvemento económico e a promoción territorial, deben explicitarse as liñas encamiñadas a conseguir o aumento da calidade de vida dos cidadáns, a protección do medio ambiente, a difusión cultural e a atracción de recursos do exterior mediante novos inversores.

No contexto de desenvolvemento económico local, a problemática do marketing territorial caracterízase por dous factores dominantes:

·         O marco lexislativo: Recentemente os organismos de ámbito local cambian o seu papel pasivo por unha actuación directa na intervención económica en favor do desenvolvemento territorial. O papel da descentralización e os novos enfoques ascendentes marcan as novas liñas de actuación.

·         A realidade socioeconómica actual: A acción económica das colectividades locais sitúase nun medio dominado pola crise, caracterizándose o territorio pola súa fraxilidade. O crecemento das actividades económicas locais e a atracción de novas empresas constitúen á vez medios de preservar o emprego local e de garantir recursos fiscais, susceptibles de ser invertidos  noutros esforzos de desenvolvemento territorial.

O marketing territorial promove a identidade da zona, permitindo crear a través dun proceso colectivista unha imaxe de marca-territorio. Constitúese polo tanto como un produto, explotado pola colectividade á cal lle reporta un beneficio común. Achégaselle aos cidadáns unha maior satisfacción á vez que se atrae a turistas e inversores. Todos xuntos promoverán e permitirán  a mellora tanto do nivel como da calidade de vida dese territorio.

Sen embargo, para tal fin é necesario ese sentimento de identidade que a cotío non existe no noso país, ¿a nivel local, cres que o concello de A Estrada está o suficientemente preparado para levar a cabo unha iniciativa deste tipo? ¿Realmente posuímos ese sentimento de pertenza e identidade cara a nosa terra, enfatizando o colectivismo por encima do individualismo, que nos permita actuar como unha única “marca”?

Múltiples son as posibilidades do noso pobo: eventos como a Feira do Moble (exportando a imaxe de Capital do moble de Galicia), a gastronomía, a Festa do Salmón e o atractivo turístico dos tres cotos salmoneiros máis importantes de toda a Comunidade Autónoma (Sinde, Ximonde e Couso no río Ulla), a dinamización da industria pola situación xeográfica e estratéxica da vila, as exposicións e iniciativas en favor da defensa da cultura local, son algúns factores que poden axudar a crear esa marca e identidade local na poboación. Ditos exemplos non se deben confundir co denominado marketing empresarial, xa que unidos e combinados tódolos factores, xerarán esa defensa e sentimento de pertenza por posuir unha riqueza dun valor incalculable, no cal as plusvalías irán dirixidas ao conxunto do pobo.

 Está nas nosas mans....

(I) Do politicamente correcto...






O “Plan Estratéxico de Galicia 2010 – 2014” trátase dun documento aberto de planificación económica para a nosa comunidade autónoma, no cal se recollen unha serie de medidas encamiñadas a incrementar a riqueza e o benestar dos cidadáns a través da mellora na produtividade, competitividade e innovación.

A planificación formulada recolle tres niveis de obxectivos: Un obxectivo global, cinco eixes de actuación e dezaseis obxectivos estratéxicos, que establecen e desenvolven un conxunto de máis de cen medidas nas que se integran as actuacións dos programas de gastos da Xunta de Galicia. Así mesmo, móstrase a coherencia entre os obxectivos estratéxicos do PEG 2010-2014 (horizonte 2020) e as Directrices Integradas de Europa 2020, da coñecida como Estratexia 2020 (a cal sucede á Estratexia de Lisboa no marco da UE).

Este documento marca as pautas a seguir na mellora do nivel e calidade de vida dos galegos pero, ¿poderíase aplicar o mesmo plan a calquera das outras 16 comunidades autónomas españolas, ou incluso noutros países?

O texto expón unha serie de obxectivos demasiado xerais na miña opinión, os cales se poderían aplicar a calquera territorio. Máis que un texto tan elaborado con tantas e tantas liñas de actuación mediante un enfoque descendente, penso que sería moito máis recomendable facer un estudo e análise máis descentralizado, para deste modo observar os problemas existentes nas diferentes áreas estipuladas e aplicar as medidas acordes a cada zona. Os plans elaborados para grandes zonas tan só poden recoller liñas xerais de actuación, sen embargo, aplicar as políticas a zonas máis concretas pode consolidarse como un mecanismo para o desenvolvemento rexional moito máis polivalente.

Velaquí o enlace por se queredes revisar o documento oficial:



Segundo a vosa opinión ¿poderíanse aplicar estes obxectivos estipulados no PEG 2010 – 2014 indistintamente aos 315 concellos galegos? ¿Aplicarías algún distinto para o Concello de A Estrada?

(II) ... á correcta política.




Un enfoque alternativo móstrase por exemplo co programa Leader (Relacións entre actividades de desenvolvemento rural)  da UE, o cal a través dun enfoque ascendente estuda mediante un análise DAFO as características propias do rural. Dito programa xorde dentro da política de Desenvolvemento Rural da UE, consolidándose como o II pilar da PAC, fomentando o desenvolvemento sostible nas zonas rurais europeas e atallando os problemas económicos, sociais e medioambientais que xorden.

 O enfoque LEADER consta dos elementos seguintes:

  • Estratexias de desenvolvemento local por zonas, deseñadas para territorios rurais subrexionais claramente delimitados.
  • Partenariados locais entre os sectores público e privado mediante a creación de Grupos de Acción Local (GAL).
  • Un enfoque ascendente que outorgue aos Grupos de Acción Local un poder decisorio sobre a elaboración e aplicación dunha estratexia de desenvolvemento local.
  • Concepción e aplicación multisectorial da estratexia baseada na interacción entre os axentes e proxectos dos distintos sectores da economía local.
  • A aplicación de enfoques innovadores.
  • A execución de proxectos de cooperación.
  • A creación de redes de partenariados locais.
Co seguinte enlace accédese a un documento moi interesante para o coñecemento do enfoque Leader e as súas distintas etapas:


Con este programa perfectamente descentralizado, analízanse por parte da colectividade residente dunha zona concreta, mediante os GAL, as características propias da zona para deste modo poñer en práctica as políticas necesarias para o desenvolvemento sostible do rural.

No noso pobo, ¿por que non crear un grupo de acción local que nos permita analizar os puntos fortes e débiles da nosa vila?

A través dun enfoque ascendente ¿cres que os obxectivos perseguidos para o Concello de A Estrada terían un maior impacto e repercusión?

¿Cres que a nova Estratexia 2020 amosará mellores resultados que a anterior Axenda de Lisboa, ou pola contra trátase dun novo plan con obxectivos moi abstractos que segue a mesma liña que a súa predecesora?